28 marzo, 2006

Caminos y caminantes*

*(artículo para Capgros.com)
Caminos que no llevan en ninguna parte. Caminos peligrosos. Caminos difíciles. Atajos y senderos. Caminos llanos. Caminos que descienden. Caminos empinados. Caminos para hacer solos. Caminos para hacer acompañados. Caminos a los que te arrastran. Caminos a los que arrastras. Caminos agradables. Caminos desagradables. Caminos. Toda la vida es ir por caminos.
Esta semana la política catalana (y la española) ha hecho un tramo de un camino. Podremos adelantar y andar más. Quizás algunos habrían ido más deprisa, o con otras compañías, o coger algún atajo. Mientras que otros no hubieran cogido nunca este camino. Ahora hará falta descansar, estamos algo cansados. Por poco tiempo, todavía quedan algunos tramos por hacer de este camino, pese a que ya se divisa el final del recorrido. Posiblemente en el tramo final se añadirá a la comitiva alguien más que se ha separado de ella últimamente. Veremos.
En el Norte, en el País Vasco, unos han anunciado que abandonan el camino que hacían hace tiempo y que han visto que es estéril. Ahora quieren ir por el que hace, y quiere continuar haciendo, la mayoría. Esta lo ha celebrado: “Càntics alegres farem sentir...” Hace falta ser cautelosos, una declaración solo es un puñado de palabras. Ahora vienen los hechos. ¿Como debe hacerse? Tenemos poca experiencia, tanto los unos como los otras. Algunos del grueso de la comitiva que va por aquel camino tendrán recelos. El suyo ha sido hasta ahora un trayecto penoso, incluso doloroso. Algunos de los primeros tampoco lo tendrán fácil. Se han acostumbrado a ir con crampones en las botas y ahora se tendrán que calzar zapatillas ligeras. Pero, parece, que todos tenemos ganas de andar juntos. Facilitémoslo.
Recordemos al poeta:
Desperta, és un nou dia,
la llum
del sol llevant, vell guia
pels quiets camins de fum.
No deixis res
per caminar i mirar fins a ponent.
Car tot, en un moment,
et serà pres.
(Cançó d’albada. Salvador Espriu.)

Madrid, 23 de març.

No hay comentarios: